Dema dîrokê kezîyên xwe ji nû ve hûnand, xwedawenda vê axê çavên xwe ji rojê re qirband. Ji wê demê şûndatir Roj li pey heqîqetê meşiya. Jê re bû evîn, bû hesret û bû sond ji dayika xwedawand re da ku jê ra bibe ewladekî herî baş. Diyarîyekî herî layiq ji bo dayîka amade dikir. Êdî çîrokê destpêkiribû. Ev çîroka welatekî, çîroka gelekî û çîroka zarokên qetlîama Dersimê, Geliyê Zîlan, qetliama Mereşê bû. Ji ber ku Rojê di dilê xwe de gelê xwe hewandibû. Ji ber ku Rojê di nava hestên xwe de hêviyên zarokên paşerojê mezinkiribûn. Û çîroka jinan a azadîyê ji nû ve nivîsand. Dema ev raman vejiya dagirkeriyê jî qirkirin û kuştin zêde kir. ramana azadiyê her ku mezin dibû xweragirtina dagirkeran jî kêm dibû. Jin, zarok, ciwan…ferdên civakê hemû gav bi gav ber bi azadiyê ve dihatin. Jin dibûn şervanên azadiyê. Kesekî nikarîbû ciwanan bide sekinandin. Û dayikan zarokên pêçekê bilind dikirin ezmana û digotin; ‘Ev zarok ê bibe şopdarê Mehmet û Orhan Tunç…’ li Cizîrê dayika Taybet, bi heybeta serbilindiyê xwe li ser axa pîroz dirêj kiribû. Li Kobanî Apê Nemir bi rûkenî gazî dikir; ‘Bila mirov li ser axa xwe bi rûmet şer bike. Mirin di oxira welat de xweş e…’ Ev çi rih û rewan bû çêbibû. Dijminê Kurdan şaşwaz ma bûn. Herçiqasî komloger û fêlbaz zêde bûn jî Roj mezintir û bi rûmetir bû. Ew rûmet bi Rojê hatibû avakirin. Bilindbûna vê rumetê şervanên azadiyê dane ser milê xwe. Ti gûman wan tinebû. Çar beşên Kurdistana rengîn dane ber xwe, azadî kirine rêber û hêvî sîleh… Erda welatê min bi muqadesiyetê hatiye neqişandin. Bihust bi bihust… Kurdistan; zaroka bedew a Rojhilata Navîn! Ji bo ew bedewbûna te bi hezaran çeleng û lehengên qehreman ser ji bo te dan. Ma qey tu nabêjî çima sor bûne gulên ji nava dilê dayikan derdikevin. Ew gul paşeroja azad diyarî zarokan dikin. Zarok bi hêvî mezin dibin bi hêviya rojê. Her berbanga rojê û her cara roj diçe ava, dayikên laçik spî silav didinê. Û dibejin ‘hezar silav bo te ey roja me…’ bi laçikên xwe sond dixwin ku heya roj li ser xaka welat lingê xwe neavêje, wê bi têkoşîn silavên xwe dewam bikin. Û disa sond dixwin ji bo dayika berxwedêr Akide… sond dixwin ji bo dayika Taybet… û sond hemû di dilê dayika Ûveyş de kom dibin. Ev sond dibin şoreş! Ev sond dibin heskirin, xweşikbûn û azadî. Erê, êdî azadî pêl bi pêl mezin dibe li Rojhilata Navîn. Her ku mezin dibe êriş jî hê dijwartir dibin… Di dilê wan de bû kûl, bû dert. Bi tang û topan zarok, dayik qetil kirin. Lê şervanên azadiyê tola wan li erdê nahêlin…Keç û xortên Kurd yên azadîxwaz her roj dikevin govenda azadiyê. Bi têkoşîna Rojê xwedawendeke por sor derkete rûyê Mezopotamyayê. Wê gotibû; ‘jiyana min her şer bû…’ û bi vê gotina xwe peyam da gelê Kurdistanê. Êdî jiyan her tim bi şer bi ser diket. Peyam gihiştibû cîhê xwe. Her jinek bû vîn, di oxira azadiyê de ne yek can hezar can didan. Rojava silav dida zarokên Dersimê. Ji ber ku li pey xwedawenda por sor zarokên azadiyê dimeşiyan. Yek dibû Atakan, yek dibû Çîçek li ser rêya Dersimê. Li Silêmanî dibû Helmet û li Şengalê dibû Mam Zekî.

Tarih kaderini tekrarladığında, bu toprakların tanrıçası güneşe gözlerini kapadı. O zamandan beri Roj gerçeğin peşinden gitti. Aşk oldu, hasret oldu ve ilahi anneye onu en iyi evlat yapma yemini oldu. Annesi için çok değerli bir hediye hazırlıyordu. Şimdi hikaye başladı. Bir ülkenin, bir milletin, Dersim katliamının, Zilan Vadisi'nin, Mareş katliamının çocuklarının öyküsüydü bu. Çünkü Güneş'in kalbinde halkı vardı. Çünkü Güneş, gelecekteki çocukların umutlarını duygularında büyüttü. Ve kadınların özgürlük hikayesini yeniden yazdı. Bu fikir canlanınca işgal katliamı ve katliamı artırdı. Özgürlük fikri büyüdükçe işgalcilerin kendine hakimiyeti azaldı. Kadınlar, çocuklar, gençler... toplumun tüm fertleri yavaş yavaş özgürleşiyordu. Kadınlar özgürlük savaşçısı oldu. Gençliği kimse durduramadı.Ve anneler çocukları göğe kaldırıp dediler ki; 'Bu çocuk Mehmet ve Orhan Tunç'un takipçisi olacak...' Taybet'in annesi Cizîr'de büyük bir gururla kutsal topraklara uzandı. Kobani'de Nemir Amca kaba bir şekilde sesleniyordu; "Bırakın insanlar topraklarında onurlarıyla savaşsınlar. Memleketin ucunda ölüm güzel...' Ne vahim bir şey oldu. Kürt düşmanları şaşırdı. Daha fazla komplocu ve düzenbaz olmasına rağmen, Gün daha büyük ve daha görkemliydi. Bu onur Güneş tarafından kuruldu. Bu onurun yükselişi özgürlük savaşçılarına verildi. Hiç şüpheleri yoktu. Rengarenk Kürdistan'ın dört parçası kendini gösterdi, özgürlüğü lider, umudu silah yaptı... Ülkemin toprağı kutsallıkla boyanmıştır. Cennet cennete... Kürdistan; Ortadoğu'nun güzel çocuğu! O güzelliğin için binlerce çelenk ve kahraman kahramanlar sana verdi. Annelerin yüreğinden çıkan güller neden kırmızıdır demiyorsunuz sanıyorsunuz? O çiçekler çocuklara özgür bir gelecek veriyor. Çocuklar bugünü umut ederek büyürler.Her şafak vakti ve her gün batımında beyaz dantelli anneler merhaba der. Bir de 'günümüze binlerce selam olsun...' derler ve parmaklarıyla yemin ederler ki, güneş ülke topraklarına ayak basana kadar mücadele ile selamlarını sürdüreceklerdir. Ve direnen Akide anaya yemin ederler... Taybet anaya yemin ederler... ve bütün yeminler Üveyş ananın kalbinde toplanır. Bu yeminler bir devrimdir! Bu yeminler duygu, güzellik ve özgürlüktür. Evet, şimdi Ortadoğu'da özgürlük yavaş yavaş büyüyor. Büyüdükçe nöbetler daha da zorlaşıyor... Kalplerinde bir delik oluştu. Tank ve toplarla çocukları ve anneleri öldürdüler. Ama özgürlük savaşçıları intikamlarını yerde bırakmazlar...Özgürlük sevdalısı Kürt kızları ve erkekleri her gün özgürlük için dans ederler. Güneş'in mücadelesiyle Mezopotamya'da kızıl saçlı bir tanrıça ortaya çıktı. dedi; “Benim hayatım bir savaştı…” ve bununla Kürdistan halkına bir mesaj vermiş oldu. Hayat her zaman savaşla kazanılırdı. Mesaj hedefine ulaşmıştı.Her kadın kadın oldu sonunda özgürlük, bir can değil binlerce can verdi. Rojava, Dersim'in çocuklarını selamladı. Çünkü özgürlüğün çocukları kızıl saçlı tanrıçanın peşinden gidiyorlardı. Biri Atakan'a gidiyordu, biri Dersim yolu üzerinde Çiçek'e gidiyordu. Süleymaniye'de Miğfer, Şengal'de Mam Zeki oldu.